کوه دوم (در جستجوی 1 زندگی اخلاقی)

گاهی افرادی را می‌بینیم که سرشار از احساس خوشی هستند، آدم‌هایی که انگار نوری درخشان از درونشان بر دیگران می‌تابد. آن‌ها مهربان، آرام، از لذت‌های کوچک سرمست و از خوشی‌های بزرگ سپاس‌گزار هستند. وقتی با چنین افرادی ملاقات می‌کنید، خیلی زود در‌می‌یابید که خوشی فقط یک احساس نیست بلکه می‌تواند یک چشم‌انداز باشد. نوعی خوشی دائمی وجود دارد که باعث می‌شود افرادی که مدام مشغول به خودشان نبوده و در عوض ذهن خود را رها کرده‌اند، به نوعی از شعف برسند. در این کتاب من از دو کوه سخن گفته‌ام که این تلاشی است برای تببین روایت تضاد بین دو جهان‌بینی اخلاقی متفاوت. کوه اول یک جهان‌بینی فردگرایانه است که خواسته‌های نفس را در مرکز قرار می‌دهد. کوه دوم همان چیزی است که شما ممکن است آن را جهان‌بینی رابطه‌گرایانه بدانید و رابطه، تعهد و خواسته‌های قلب و روح را در مرکز قرار می‌دهد. استدلال اصلی من این است که ما در رواج جهان‌بینی فردگرایانه زیاده‌روی کرده‌ایم. ما با نگاه به خودمان به‌عنوان ماهیتی خودمختار، جامعه را تکه تکه کرده‌ایم و خود را در معرض بروز شکاف و قبیله‌گرایی قرار داده‌ایم و به جایی رسیده‌ایم که جایگاه فردی و خودبسندگی را تقدیس می‌کنیم و آن‌چه را که در قلب و روح هر انسان از همه چیز زیباتر است، می‌پوشانیم. دیوید بروکس نویسنده، منتقد و تحلیل‌گر تحسین­‌شده‌ای است که عموماً به خاطر سابقۀ طولانی­‌اش در قلم زدن برای نیویورک­‌تایمز، وال­ استریت ژورنال، واشنگتن تایمز و نیوزویک و نیز مواضع راست میانه‌­اش شهرت دارد. در کتاب کوه دوم، بروکس در ادامه رویکردی که در کتاب پیشین خود (جادۀ شخصیت) در پیش گرفته است، تلاش دارد تا در دنیای سرشار از دعوت به فردگرایی و اهمیت به فضائل و دستاوردهای شخصی، صدایی متفاوت ارائه بدهد و در جست‌وجوی یک زندگی اخلاقی جمعی باشد.خلاصه‌ای از این کتاب در پادکست فارسی بی‌پلاس ارائه شده است.